27 October 2008
Door: Jeffrey Wijnberg
Heeft u veel meer affectie voor dieren dan voor mensen? Wordt u liever niet lastig gevallen door praatgrage en zelfingenomen bezoekers? Ziet u familie en andere, zogenaamde, dierbaren, liever gaan dan komen? Kortom, heeft u een menselijk contactallergie? Ja? Dan is daar, psychologisch gezien, een hele simpele oplossing voor.
Het enige wat u hoeft te doen, is het uitspreken van verwachtingen. Sterker nog, alleen al een verwachtingsvolle uitstraling zonder gesproken tekst, is voldoende om iedereen buiten de deur te houden. En laat u dan ook nog eens uw teleurstelling blijken, als weer eens niet aan uw verwachtingen is voldaan, dan bent u, binnen de kortste keren van al uw sociale verplichtingen af.
Feit is namelijk dat het menselijk soort er een bloedhekel aan heeft om onder druk gezet te worden. En als er iets is wat als dwingend ervaren wordt, dan is het wel de verwachting van anderen. Het aardige is dat uw verwachtingen helemaal niet extreem, raar of buitenaards hoeven zijn. Ik bedoel, u kunt als verwachting hebben dat uw medemens ‘sorry’ zegt als hij fout zit, even meehelpt bij het afruimen van de tafel of ook wat te drinken inschenkt voor u als hij zelf wat neemt. Ja, zelfs zulke hele allerdaagse verwachtingen kunnen veroorzaken dat mensen precies de andere kant oplopen.
Ook hele algemene verwachtingen zoals ‘doe eens wat vriendelijker, ‘ruim je eigen rotzooi op’ of ‘afspraak is toch afspraak’, hoeft u alleen maar in gedachten te bezigen, om een voorspelbare en tegendraadse uitwerking te sorteren. En als u dan ook nog eens, bij herhaling, uw omgeving eraan herinnert dat zij in gebreke zijn gebleven, dan bent u voorgoed verlost van al die ellendelingen. Effectieve uitspraken in deze categorie zijn: ‘het minste wat je had kunnen doen is even bellen dat je te laat was’, ‘is het nou zoveel gevraagd om je eigen jas op te hangen’ of ‘waar heb ik eigenlijk vrienden voor als zij niet eens de moeite willen nemen om mij even op te zoeken als ik ziek ben.’ Een leuke variant op deze techniek is het voorzeggen van wat mensen hadden moeten zeggen, zoals ‘wat een lekker ontbijt, al zeg ik het zelf’, of ‘blijkbaar ben ik hier de enige die het normaal vind om even ‘dankjewel’ te zeggen. Wanneer u deze verwachtingsvolle houding met gedramatiseerde teleurstellingen dagelijks oefent, dan krijgt uw gezicht, als vanzelf, hele diepe sporen van verongelijktheid.
En heeft u eenmaal deze gezichtsuitdrukking van doortrokken verongelijktheid, dan hoeft u een willekeurige passant alleen maar even aan te kijken, en hij zal zijn heil wel bij iemand anders zoeken. Mocht er toch iemand bij u aan de deur kloppen, verwacht dan niet dat ik daar een verklaring voor heb.
Auteur: Jeffrey Wijnberg
Originele publicatie: de Telegraaf
Datum: ma 27 okt 2008, 06:30