22 August 2008
Door: Jeffrey Wijnberg
De ouders van tegenwoordig zijn leuker dan onze voorouders. Gezinnen zijn kleiner waardoor meer tijd en aandacht aan elk individueel kind besteed kan worden.
Bovendien, moderne ouders zijn, meer dan vroeger, gericht op hun eigen psychologische ontwikkeling, waardoor in relatie tot het kind veel meer sprake is van empathie (inlevingsvermogen), wederkerigheid (echt contact), en positieve stimulatie.
En het is nu juist deze ongelofelijke leukheid die ervoor zorgt dat een groeiende groep ouders verzuimt om ook gewoon streng te zijn.
Immers, als de sfeer in huis en het contact tussen ouders en kinderen, bij voortduring leuk moet zijn, dan zijn harde woorden of rake klappen taboe. Daarom gaan steeds meer kinderen zich onbegrensd vervelend gedragen: geen vriendelijke begroeting als er bezoek komt, gillen en drammen in de supermarkt, als ook zonder toestemming van tafel lopen omdat het eten niet meer smaakt. Wat dan opvalt is dat ouders, bij dit soort onbehoorlijk gedrag, met hun kinderen ‘in gesprek’ proberen te blijven; door redeneren en argumenteren uitleg geven waarom iets niet mag.
Een beetje slim kind, en dat zijn de meesten, heeft al gauw door dat hij alleen maar eindeloos ‘waarom’ hoeft te roepen om zijn vader of moeder tot wanhoop te drijven. En als het zoveelste, leuke gesprekje weer voorbij is, dan kan het kind weer zijn eigen brutale gang gaan.
Maar geloof mij, het kind snakt in wezen naar een onverzettelijk ‘nee’, eventueel gecombineerd met een harde tik op de hand of achterwerk, en gevolgd door: ‘naar je kamer, en je mag pas weer terugkomen als je je normaal gedraagt’.
En op die kinderkamer mag uiteraard de computer en televisie niet gebruikt worden als beloning voor hun straf. De reden waarom kinderen snakken naar deze strenge aanpak, is omdat zij zich dan veiliger voelen.
De vaders en moeders die weigeren om de ouderlijk macht naar zich toe te trekken, laten kinderen ronddobberen in het sfeer van onzekerheid omdat de regels die worden gesteld domweg niet worden nageleefd. Daardoor belanden deze kinderen steeds vaker in de psychologische hulpverlening, waar zij vervolgens een diagnose als ADHD of PDD-NOS krijgen opgeplakt.
Voor het personeel op school is het dan dweilen met de kraan open omdat de kinderen thuis geleerd hebben dat zij het voor het zeggen hebben. En o, wee als de leerkrachten iets van commentaar hebben op het kind met de suggestie dat het thuis niet pluis is. Ja, dan staan de ouders wel weer op hun strepen omdat zij vinden dat hun schatjes speciale behandeling verdienen.
Leuk zijn is gemakkelijk. Streng zijn vereist meer moeite, die uiteindelijk altijd loont. Want, ouderlijke onverbiddelijkheid geeft kinderen het zelfvertrouwen die zij nodig hebben om ook later de frustraties van het leven aan te kunnen.
Auteur: Jeffrey Wijnberg
Originele publicatie: de Telegraaf
Datum: vr 22 aug 2008, 14:44