Het is geen officiele training, maar sinds kort staat wel iedere Nederlander ervoor ingeschreven. Ik heb het over de wachttraining die ons massaal in de schoenen geschoven is. Het is een training die ieder ander soort wachten van voor de Corona-crisis doet verbleken, vooral omdat volstrekt onduidelijk is wanneer het wachten van nu echt voorbij zou kunnen zijn.
Dit wachten tot God-mag-weten-wanneer heeft in ieder geval tot gevolg dat mensen veel staar-gedrag zullen vertonen: staren naar buiten, staren ins blaue hinein, staren naar willekeurige objecten en staren naar de klok waarvan de secondewijzer langzamer gaat dan ooit tevoren. Staren zet het brein in de wachtstand; een stand die ook wel vergelijkbaar is met dagdromen: een geestelijke toestand waarin willekeurige associaties vrij rondwaren zonder dat er van enige logica sprake is. Dagdromen is, psychologisch gezien, als gezond aan te merken omdat –vrij-associërend- alles mag en niets hoeft. Toch kan het dagdromen ook zomaar overslaan in piekeren, zeker omdat de algehele sfeer besmet is geraakt met zorgen over de toekomst, een vergezicht die niemand kan uittekenen, waardoor doemscenario’s als vanzelf de verbeelding kunnen overnemen. Als mensen schrikken van hun eigen rampbeelden, dan stopt het staren; en zullen de meeste mensen liever iets gaan doen, waardoor het wachten meteen wat dragelijker wordt. Normaliter heeft het wachten iets van een deadline (een woord dat nu even niet letterlijk genomen moet worden), een grens in tijd waarop vervolgens eindelijk iets staat te gebeuren zoals het moment waarop je partner eindelijk klaar is om te vertrekken of het moment waarop jij gelukkig aan de beurt bent om af te rekenen. Nu heeft het wachten geen daadwerkelijke eindtijd, waardoor het geduld van een ieder wel heel erg op de proef wordt gesteld. Het wachten van nu heeft een soort oneindigheid in tijd, een ervaring die ik persoonlijk wel ken als kind op vakantie bij mijn grootouders, liggend op een handdoekje aan het strand in de zon en luisterend naar het heerlijke repeterende geluid van de neerslaande zeegolven. Nu voelt het meer als een vakantie waar niemand om heeft gevraagd, waardoor er ook niets te genieten valt. Nee, het wachten van nu heeft misschien alleen als voordeel dat alles wat nog gedaan kan worden, zoals het schillen van de aardappelen of het strijken van de theedoeken, lekker uitgesmeerd kan worden in de tijd; en met zeer grote aandacht en precisie kan worden volbracht, hetgeen vandaag de dag ook wel bekend staat als: mindfullness. Onze collectieve wachttraining zorgt in ieder geval wel voor veel onderling begrip omdat iedereen hetzelfde staat te wachten, ook al weet niemand wat.
Het effect van de wachttraining is natuurlijk moeilijk te voorspellen, maar zal straks, als al het wachten voorbij is, wellicht toch kunnen uitmonden in een samenleving met minder ergernissen. Dan heb ik als psycholoog wel minder werk, maar dat is mij het wachten wel waard.
Er heeft nog niemand gereageerd op deze pagina.
RSS feed van de reacties op deze pagina | RSS-feed voor alle reacties