Wat mensen willen, willen ze ook krijgen. Ik bedoel, vandaag besteld, morgen in huis. Zo zijn mensen. Op het hebzuchtige af. Op psychologisch vlak geldt die hebzucht ook. Maar er wordt zelden bezorgd wat is besteld. Ik bedoel, je kunt vragen wat je wilt, alleen is dat voor de ander geen reden om aan je wensen te voldoen. Zo zijn mensen ook.
Dat psychologisch willen is nogal veelomvattend. De mens wil: aandacht, betrokkenheid, vriendelijkheid, wederkerigheid, belangstelling, erkenning, applaus, aanmoediging, goed contact, warmte, liefde; en misschien ook wel wat romantiek, attenties en een luisterend oor. Probleem met al dat willen, is dat het voor de nodige onvrede zorgt. Immers, als de ander geen aandacht geeft, geen erkenning toont, liever zichzelf hoort praten dan dat hij luistert of geen applaus geeft als je wat moois laat zien, dan voelt dat toch alsof je bestolen wordt, alsof iets wat jou toekomt niet gegeven wordt. Nu heb ik wel gezegd ‘zo zijn mensen’, maar wat ik eigenlijk moet zeggen, is: er zijn twee soorten mensen. De ene soort is de wat-krijg-ik-mensen en de andere, meer zeldzame, soort is de wat-kan-ik-geven-mensen. En mijn stelling van vandaag is deze: de wat-kan-ik-geven-mensen krijgen meer dan de wat-krijg-ik-mensen. De verklaring hiervoor is niet eens zo ingewikkeld: de wat-krijg-ik-mensen krijgen wel eens wat, maar dan meer omdat de gevers van het gezeur af willen zijn. De wat-kan-ik geven-mensen krijgen meer omdat zij al de voldoening ervaren in het geven plus de bonus van de krijgers die eerder wat geven aan de gevers omdat zij niet zeuren om wat zij niet krijgen. Nu mag je zelf bepalen of je bij de ene groep of bij de andere groep hoort. Maar feit is wel dat de gevers slimmer zijn dan de wat-krijg-ik mensen; en niet alleen maar omdat zij uiteindelijk meer krijgen. Nee, de gevers zijn slimmer omdat zij veel meer controle hebben over wat zij doen, zoals bijvoorbeeld wanneer zij een maaltijd bereiden, een gesprek voeren of een klusje doen: hun aandacht en handelen is zo op de ander afgestemd dat het resultaat, vrijwel altijd, als bevredigend kan worden verklaard. De wat-krijg-ik-mensen zijn, als het ware, aan de goden overgeleverd: zij moet maar afwachten wat er hun kant op komt; en krijgen daardoor, bijna per definitie, de ene na de andere teleurstelling te verwerken. Nu is er tegelijkertijd wel wat vreemds aan de hand. Vrijwel iedereen zegt altijd: ‘ik geef zoveel, maar krijg nooit wat terug’. Maar dat kan natuurlijk helemaal niet. Want als er zoveel gevers zouden zijn, dan kwam niemand ooit tekort.
Mocht jij nu één van die vele mensen zijn die zo weinig krijgt van wat je eigenlijk wil, dan is nu de oplossing van dat probleem dichterbij dan ooit. Schrijf keurig op een briefje wat je diepste verlangens zijn. En geef dan die wens aan een ander.
Er heeft nog niemand gereageerd op deze pagina.
RSS feed van de reacties op deze pagina | RSS-feed voor alle reacties