Was in lang vervlogen tijden ‘een bericht’ gewoon een bericht, tegenwoordig is het normaal om de waarheidsgehalte van dat bericht te wantrouwen. Zo kan een simpel bericht misschien luiden ‘man valt van fiets en breekt zijn heup’, maar dient de lezer zich wel af te vragen:
‘wie beweert dit’ of ‘was hij dan aangereden’ en ‘was het niet iemand die er op uit was om aandacht te trekken’. En waar of niet: wat waar is, is misschien toch anders. Ja, dat zijn de tijden waarin we leven; in tijden waarin feiten niet meer bestaan, maar alleen nog meningen. En die mening bepaalt tot welke groep je behoort. Ben je de mening toegedaan dat de gevallen-man-met-heupbreuk slachtoffer was van een nog onbekende alcoholist achter het stuur, dan hoor je tegenwoordig bij de groep van complotdenkers. Ben je de mening toegedaan dat de gevallen-man-met-heupbreuk gewoon pech had, dan hoor je tot de groep naïeve denkers die zich laat intimideren door linkse media. En dit moderne verschijnsel van geloof-niet-wat-je-ziet-hoort-leest-of-meemaakt, leidt tot een toestroom van mensen op mijn spreekuur die psychisch volledig ontregeld zijn. Een goed voorbeeld hiervan is Hilda: zij is van mening dat zij recht heeft op een WW-uitkering na ontslag (wegens overbezetting) van haar baan als reisleidster. Probleem is alleen dat zij met haar mening van alle kanten is belaagd door mensen die haar mening niet delen en bijvoorbeeld zeggen: 1) je profiteert onnodig van gemeenschapsgeld 2) wat slap dat je je niet laat omscholen tot kleuterjuf 3) is het niet je eigen schuld dat je je niet nuttig hebt kunnen maken 4) je hebt niet alleen maar rechten maar ook individuele verantwoordelijkheid of 5) dat je in een klimaatonvriendelijke branche werkzaam was, betekent dat je nergens recht op hebt. Nu zij ineens tot een foute groep behoort, een groep waarvan zij nooit wist dat zij erbij hoorde, is zij nu zo aan zichzelf gaan twijfelen dat zij allerhande angst- en depressieklachten gaan ontwikkelen. Hilda zegt huilend: ‘ik ben anders best wel zelfverzekerd, dat moet je ook zijn als reisleidster, maar de laatste tijd durf ik niet eens Pampers voor mijn kind te kopen uit angst dat iemand mij ziet als klimaatontkenner. Ik probeer haar gerust te stellen door een kopje Nespresso aan te bieden, waarop zij zegt: ‘doe maar gewoon een glas kraanwater; met die keuze voel ik mij op dit moment toch net een beetje veiliger’. Als ik voorstel om, via de huisarts, wat kalmerende medicatie te nemen, zegt Hilda: ‘liever niet, ik wil niet gezien worden als iemand die samenspant met de farmaceutische grootverdieners’. Ik zeg: ‘nou, je hebt het wel goed te pakken’.
Nu moet ik natuurlijk, als praktiserend psycholoog, wel met beide benen op de grond blijven staan. Maar eerlijk is eerlijk: toen ik laatst het bericht las ‘hond bijt man’, dacht ik gelijk: ‘dat was andersom’.
Er heeft nog niemand gereageerd op deze pagina.
RSS feed van de reacties op deze pagina | RSS-feed voor alle reacties