Iedereen wil er toe doen. Niemand houdt ervan om over het hoofd gezien te worden. Maar menigeen zakt de moed in de schoenen, als wordt gezegd: ‘wie zit er nu op mij te wachten?!’ Het is een retorische vraag met als impliciete antwoord: ‘niemand’. Nu is dat antwoord hard, maar waar.
Erger nog: zelfs jouw naasten hebben doorgaans genoeg aan zichzelf; en hechten vooral belang aan hun eigen leven. Nu zijn er natuurlijk uitzonderingen. Ik bedoel, schoonheden, rijkelui en toptalenten hebben de luxe van frequente, spontane belangstelling. Maar de gewone sterveling zal iets moeten bedenken om in de aandacht te komen. En dan nog is het geen vanzelfsprekendheid dat die aandacht van blijvende aard is. Daarom zullen juist lieden die weinig (in hun voordeel) hebben dikwijls heel vriendelijk en behulpzaam zijn. Alleen dan kunnen zij nog iets van menselijke waardering in de wacht slepen. En in deze constatering zit een belangrijke waarheid besloten: de (gewone) mens kan alleen van waarde zijn als hij zijn ego-tje (symbolisch) in de prullenbak gooit; en zijn volle aandacht naar buiten richt. Deze naar-buiten-gerichtheid kan op de meest uiteenlopende manieren worden verwezenlijkt: van mooie truien breien tot eigenhandig een radio bouwen, van deelnemen aan conversatielessen Engels tot het minutieus schoonmaken van het huis en van het brouwen en ronddelen van eigengemaakte jam tot het afwerken van een stap-voor-stap carrière als dierenarts. Waar het in essentie om gaat is: dat je je eigen (liefdes)energie aanwendt voor alles wat jou in het leven boeit; en dat je tegelijkertijd de verwachting schrapt dat er ergens iemand zou zijn die klaar staat om jou te bewieroken. Misschien dat het onverwachts toch gebeurt, maar dan is het alleen maar een verrassend meevallertje. Het geheim achter deze levenshouding van naar-buiten-gerichtheid is dat je volledige controle houdt over wat van waarde is voor jezelf; en goedkeuring van anderen (waar je geen controle over hebt) als vanzelf buiten beschouwing laat. Die behoefte aan goedkeuring blijft misschien wel vaag op de achtergrond aanwezig, maar zal niet op de voorgrond treden omdat je geen tijd hebt om je daar druk over te maken. Je hebt, met zoveel op je programma van bezigheden, simpelweg wel wat beters te doen. Zo bekeken is het ervaren van levensgeluk een kwestie van geconcentreerde aandacht: niet op jezelf, maar op alles en iedereen om je heen; gecombineerd met de intentie om met iemand anders of met iets anders er het beste van te maken. Dit gegeven verklaart ook waarom zelfs een heel lelijk figuur toch een oogverblindende levenspartner in de wacht kan slepen.
Ooit had ik een patiënt die, door zijn eigenaardigheden, weinig waardering oogstte. Op mijn aanwijzing ging hij zich bekwamen in het maken van brood. Nu heeft hij een bakkerijtje waar de mensen voor in de rij staan. En zo heeft hij ook zijn vrouw leren kennen.
Er heeft nog niemand gereageerd op deze pagina.
RSS feed van de reacties op deze pagina | RSS-feed voor alle reacties