Was ‘een flink pakslaag’ vroeger het toverwoord in de opvoeding, tegenwoordig wordt dat gezien als kindermishandeling. Nee, lijfstraffen worden -officieel- niet meer uitgedeeld. Integendeel. Het heeft er alle schijn van dat ‘gentle-parenting’ de norm wordt, oftewel: de zachte hand.
Dat gentle-parenting gaat uit van een empathische benadering: je inleven in de belevingswereld van het kind, geen autoritaire opdrachten en het kind zelf laten ontdekken welke keuzes goed uitpakken. Simpel voorbeeld: het is flink koud buiten, maar het kind weigert om een jas aan te trekken. In dat geval niet de jas thuislaten om het kind te straffen, maar juist de jas meenemen tot het moment dat het kind erom vraagt en dan zeggen: ‘nou, dan weet je in het vervolg dat je je jas moet meenemen als het koud is’. Ik zou zeggen: welke ouder heeft vandaag nog de tijd om zijn kind te begeleiden (met jas in de hand) tot hij tot inkeer komt? Bovendien, zou dit soort gentle-parenting ertoe kunnen leiden dat het kind alle volgende keren ook geen jas aantrekt, simpelweg omdat hij geleerd heeft dat zijn ouders toch wel in de buurt zijn om hem te bedienen als dat zo uitkomt. In mijn optiek is gentle-parenting eerder een vorm van kindermishandeling. Immers, een kind gedijt juist als het weet waar het aan toe is; en dat kan alleen als ouders ook ‘nee’ durven zeggen, als ook opdrachten kunnen geven waar het kind aan dient te gehoorzamen. Blijft een ouder rondjes draaien in de belevingswereld van het kind, dan zal datzelfde kind wellicht verkleumd, te laat of helemaal niet op school verschijnen; en dat omdat het empathisch gesprek zoveel tijd in beslag neemt. Het is uiteraard een schone zaak dat ouders vandaag de dag hun kinderen meer aandacht en erkenning geven; en dat ook liefdevol doen. Maar dat wil niet zeggen dat discipline ( en dus het aanleren van zelfdiscipline) onzinnig zou zijn. Nee, het juist die combinatie van liefdevolle strengheid die uiteindelijk het beste resultaat geeft, een concept dat ook wel ‘tough love’ wordt genoemd. Tegelijkertijd vind ik het belangrijk om alle opvoedkundige methodes in de prullenbak te gooien. Elk ouder is anders, als ook elk kind. In die zin is het belangrijk voor ouders om te vertrouwen op hun eigen aanpak en opvattingen; en er als vanzelfsprekend vanuit te gaan dat er, mettertijd, ook opvoedkundige fouten zullen worden gemaakt. Dat hoort erbij, dat is normaal. Voor het kind is het wel zo leuk om later, als hij zelf kinderen krijgt, te kunnen denken: ‘ik ga het heel anders doen’. Ik zou zeggen: ‘veel succes!’.
Zelf heb ik mijn kinderen meer dan eens een correctieve tik (op de hand) gegeven; en heb vele jaren later hen gevraagd of zij daaronder geleden hebben. Mijn beide jongens moesten alleen maar lachen en zeiden: ‘nee, die straffende tikken waren meer dan verdiend’.
Er heeft nog niemand gereageerd op deze pagina.
RSS feed van de reacties op deze pagina | RSS-feed voor alle reacties