Ze zeggen dat het bij het leven hoort. Maar het omgekeerde is waar. Want alles wat bij het leven hoort, is daar dan harteloos verdwenen. Ze zeggen dat je het onder ogen moet zien. Maar dat doe ik liever niet. Want met het onder-ogen-komen ervan, staar je in het oneindige niets. En dat is mij niet gezien.
Ze zeggen dat het een nieuw begin is, maar het omgekeerde is waar. Want juist wat oud is, komt ten einde; en valt er niets meer te beginnen. Ze zeggen dat je er vrede mee moet hebben; en dat acceptatie daarbij helpt. Maar wie kan nou vrede hebben met zoiets wreeds; en dan zeggen dat acceptatie het verzacht. Ze zeggen dat het onvermijdelijk is; en dat is dan weer waar. Maar toch doet iedereen er moeite voor, om het te vermijden als de pest. Ze zeggen dat je je ermee kunt verzoenen, maar ik zou niet weten hoe dat moet. Ik zou het ook niet willen weten, want het hele idee alleen al staat mij tegen. Ze zeggen zo gemakkelijk ‘aan alles komt een eind, alsof dat dan relativeert. Nee, dat maakt het alleen maar erger; en blijft het gewoon verkeerd. Ze zeggen ‘het treft ieder mens gelijk’, alsof dat een troostrijke gedachte is. Maar ik ben liever gelijk nog voor die tijd, dan gelijk zijn zonder dat ik het weet. Ze zeggen dat je jezelf ontstijgt en dan voortleeft in je dierbaren. Maar het is niet echt wat om naar uit te kijken omdat je er zelf dan niets aan hebt. Ze zeggen dat minder erg is als je ten volle hebt geleefd. Maar het juist vele malen erger als je ten volle weet te leven. Ze zeggen dat je terug kan komen, bijvoorbeeld als een vogeltje zo vrij. Maar hoe pijnlijk is het wel niet als niemand, bij terugkomst, je meer (her)kent. Kunnen vliegen is dan wel weer wat, maar ook weer niet meer dan dat. Ze zeggen dat je dan een eindoordeel krijgt, van hoe je als mens zoal hebt geleefd. Maar iedereen weet dat een functioneringsgesprek een lachertje is; en geen recht doet aan wat telt. Ze zeggen: ‘de mens lijdt het meest door het lijden dat hij vreest, maar nimmer op komt dagen’. Maar dat is natuurlijk een doekje voor het bloeden (sorry voor de nare vergelijking). Want ook het allerergste komt wel opdagen; dat is nu juist waar niemand aan ontsnapt. Ze zeggen ook: ‘wie dan leeft, wie dan zorgt’. Maar dat kan alleen als je dan ook nog leeft.
Het lievelingspoesje van mijn kleindochters is onlangs overleden. Mensen zeggen: ‘ze was al oud, wel 97 in mensenjaren’. Maar dan gingen mij meisjes alleen maar harder huilen. Ik vind dat je helemaal niets zou moeten zeggen, alsof er iets zinnigs te zeggen valt. De dood maakt sprakeloos.
Er heeft nog niemand gereageerd op deze pagina.
RSS feed van de reacties op deze pagina | RSS-feed voor alle reacties