Ieder kind is anders. De één heeft al vanaf de geboorte een sterke wil, terwijl de ander wat bedeesder en angstiger lijkt. De vraag rijst voor alle ouders hoeveel invloed zij op positieve wijze kunnen aanwenden om hun kinderen tot volwassenheid te brengen.
Enerzijds lijkt het karakter van het kind doorslaggevend (nature), anderzijds willen ouders graag geloven dat zij in de opvoeding bepalend zijn (nurture). Mijn visie is dat erfelijkheid (de aangeboren natuur) dominant is. Maar dat betekent niet dat opvoeden overbodig is. Integendeel. Het probleem is alleen dat ouders pas aan enige opvoeding denken als het al te laat is. Blijkbaar heerst de opvatting dat kinderen in hun jongste jaren geen strobreed in de weggelegd mag worden. Zindelijk worden, ach dat komt wel. Netjes eten, dat hoeft nog niet. En even stil zijn als volwassenen het woord voeren is ook al te veel gevraagd. Aan tafel blijven zitten is te remmend. Op tijd naar bed is wat overdreven, en de eigen rommel opruimen al helemaal te dwingend. Kinderen moeten kinderen kunnen zijn, wat zoveel betekent als gillen, rennen en klieren. Vervolgens wordt het nee-zeggen door ouders met gejuich ontvangen. De zogenaamde koppigheidsfase is een bewijs van bijzondere eigenzinnigheid. Gooit het kind op de basisschool er met de pet naar, dan zal menig moderne ouder op kritische vragen van de leraar verontwaardigd reageren: ’Ja, luister eens, mijn kind is nog een beetje speels, of mag dat bij jullie op school ook al niet?’ Als ik leraar zou zijn, dan was mijn antwoord: ’Nee, dat mag in het speelkwartier, maar niet tijdens de les; want lessen zijn voor er om iets op te steken en niet bedoeld om de sfeer te bederven.’ Wat ouders vergeten is dat het kind in zijn jongste jaren het meest ontvankelijk is om te leren. En dan gaat het niet alleen om de lessen in lezen, rekenen en schrijven. Het spreekwoord ’jong geleerd, oud gedaan’ geldt ook voor (psychologische) vaardigheden als luisteren, anderen helpen, delen, emotionele beheersing tonen, duidelijk spreken, afspraken nakomen, zelfdiscipline, reinheid en rekening houden met anderen. Elke ouder die met het disciplineren van zijn kinderen wacht tot na het tiende levensjaar, kan het daarna gewoon vergeten. Jongeren op de middelbare school zijn al gauw niet meer zo onder de indruk van het ouderlijk gezag. En wat vervolgens als de puberteit wordt aangemerkt, is meestal niet anders dan een eindeloze herhaling van ontsporing en ongehoorzaamheid.
De corrigerende tik wordt tegenwoordig aangemerkt als kindermishandeling. Maar het is eerder omgekeerd: een gebrek aan voelbare begrenzing is welhaast de ergste vorm van ouderlijke verwaarlozing. Laat het kind dan ook nog alles in zijn mond proppen, dan is hij later ook in fysieke zin geen aantrekkelijk persoon meer.
software edit video terbaik untuk menyulap beberapa video kamu menjadi satu video yang mengagumkan. Dilansir dari TechViral, langsung saja ini dia 10 aplikasi edit video terbaik untuk ..
video editor terbaik
11/02/2018 16:26
(7 jaren geleden)
Dit verhaal van Jeffrey klopt. Kinderen moeten het vooral leuk hebben van ouders. Vroege discipline is wel goed. Kinderen gaan er anders met de pet naar gooien en worden ongedisciplineerd. Dat is heel vervelend, ook voor de omgeving. Als ik het over kon doen zou ik gaan voor vroege discipline (de touwtjes kunnen later dan altijd los maar dan hebben ze het wel geleerd). Wederzijds met de kont tegen de krib gaan nu heeft geen zin. Wat nog wel kan is meegeven dat je anderen NIET mag schaden en als iets een ander schaadt dan is het not done. Er is geen sprake van dat er moedwillig geschaad wordt, ohnee, maar er met de pet naar gooien, daar betrek je automatisch ook anderen in. Die veel meer energie in bepaalde dingen moeten steken.
mirjam
17/12/2013 13:47
(11 jaren geleden)
Gippy Grewal
20/08/2011 01:44
(13 jaren geleden)
Ik begrijp deze column eigenlijk ook niet.
'Zoals de opvoeders zijn, zullen de kinderen worden.' En - 'de kinderen van vandaag, zijn de volwassenen van morgen'.
===============
'ABA' (ABA-Skinner)
http://www.youtube.com/watch?v=8jtgkqB3DIA
-versus-
'Een innerlijke belevingswereld'
?
Een sleutelbegrip dan volgens actuelere neurologische inzichten: spiegelneuronen!
Interactieneuronen?
http://www.kennislink.nl/publicaties/spiegelneuronen-socialer-dan-gedacht
===============
'Nee, kindje moet gewoon luisteren' (+-) - is geen reactie van een serieuze docent. Zeer kwalijk. 'De kinderen van vandaag, zijn de volwassenen van morgen.' Kinderen zijn dus volwassenen in de dop. En zo spreek je de ouders ook niet aan. Als ouder zou ik dan meteen zeggen: 'En wat heeft ú eigenlijk gedaan, om mijn kind bij de les te betrekken?!'
Als zo'n kind 'in de klas zit', is de docent de opvoeder, en zijn dat niet de ouders.
PV
22/12/2010 20:03
(14 jaren geleden)
Beste Jeffrey, ik ben een fan van je artikels op deze webpage en ook van je boeken. Op dit artikel wil ik graag reageren!
Het argument dat de school en de lessen er niet zijn om te spelen, maar wel bedoeld zijn om bepaalde vaardigheden te leren, zou opgaan als de kinderen ook zelf kunnen kiezen of ze wel naar deze lessen willen gaan. Anders wordt 'opvoeding' puur dwang. Een kind dat kan kiezen of het naar de les wilt of niet zou kunnen inzien dat het inderdaad niet echt wenselijk is te voetballen in de keuken, bij wijze van spreken! Maar een kind dat naar de les moet, ook als het wil voetballen (op het voetbalveld, welteverstaan!), zal enkel gefrustreerd worden en de sfeer bederven als het op dat moment liever wil spelen...
Bovendien leren kinderen in het klaslokaal helemaal geen sociale vaardigheden. Ze leren te doen wat een ander van hen vraagt (de leerkracht) en leren zich dus te conformeren (of af te zetten, inderdaad ). Bovendien is wiskunde (de lesinhoud) toch iets anders dan sociale conflicten oplossen door te leren luisteren naar elkaar en zich te uiten als er, bijvoorbeeld, binnen een klas gepest wordt. Dus ik zie niet echt het verband tussen iets opsteken, wat natuurlijk nuttig kan zijn, en echt leren om op een vrije en respectvolle manier met elkaar om te gaan...
Een school waar dit wél gebeurt - en waar de leerlingen ook best iets leren - is de Summerhillschool, in Engeland (www.summerhillschool.co.uk/). Kinderen die op deze plek naar school gaan worden niet verplicht om de lessen bij te wonen en dat wil zeggen dat ze ook de kans hebben om de hele dag te spelen, als ze dat willen. Dat betekent echter niet dat er geen regels zijn! Bovendien leren de kinderen hier wél vanaf jonge leeftijd sociale vaardigheden, namelijk door wat ze op de school zoal meemaken en in het bijzonder in de zg. meeting, waar niet alleen de regels bepaald worden op democratische wijze, maar waar ook de conflicten en issues tussen de kinderen onderling en tussen kinderen en de (volwassen) staf democratisch worden opgelost door te luisteren, te praten, te stemmen en actie te ondernemen.
Het is jammer dat opvoeden tegenwoordig vaak opgevat wordt als de kinderen maar laten doen. Het is ironisch dat dit waarschijnlijk mee is ingegeven door initiatieven als Summerhill, die onder de noemer 'anti-autoritaire opvoeding' in de jaren '60 en '70 populair zijn geworden. Want de kinderen maar laten klooien en klieren is Summerhill dus juist niet! Als ouders hun kinderen maar laten doen, dan gaan die natuurlijk over grenzen. En volwassenen vinden dan terecht dat hun kinderen lopen te storen en daarmee moeten ophouden. Maar net zo verkeerd als het is om kinderen toe te staan over jouw grenzen te gaan (als ouder, of opvoeder), net zo verkeerd is het ook om zelf over de grenzen van de kinderen te gaan door ze te dwingen zich te conformeren, wellicht met welmenende bedoelingen, maar vaak met een desastreus resultaat.
In Summerhill heb ik gezien dat kinderen niet per se alleen op jonge leeftijd extra ontvankelijk zijn voor nieuwe inhouden. Ik denk niet dat leeftijd een bepalende factor is voor iemands ontvankelijkheid. Wel het verlangen om iets te weten, te kunnen, te leren... Ik heb genoeg kinderen gezien die op latere leeftijd niets meer wilden leren omdat ze daartoe gedwongen werden op een leeftijd dat spelen misschien een betere optie zou zijn geweest (en een kwartiertje is dan echt te weinig, hoor - en ook gaat er niets boven een speeltijd die zo lang duurt als het kind zelf wilt!). Als kinderen niet meer willen leren dan ben je natuurlijk nog verder van huis. Veel kinderen schudden het schoolstof, nadat ze niet meer naar school moeten, - eindelijk! - van zich af en leren vanaf dan niets meer! Zou dat misschien de reden kunnen zijn waarom oudere mensen op een gegeven moment de indruk krijgen dat ze zijn vastgeroest?
Merijn Fagard
02/12/2010 11:02
(14 jaren geleden)
RSS feed van de reacties op deze pagina | RSS-feed voor alle reacties